ورود / ثبت نام
پیوند اندیشه ها
اگر بر این باور باشیم که تربیت یعنی رسانیدن متربی از نقطه نقص به منتهای کمال.انتقال فرد از وضع موجود به وضعیت مطلوب.شکوفا نمودن استعدادهای نهفته.مساعد نمودن بستر رویش جوانه های وجود.و بالاخره از قوه به فعل رسانیدن قابلیت هاو توانایی ها و فاتحه الور ساختن کنش های ذهنی و مهارت‌های اجتماعی .لاجرم می بایست در این اندیشه باشیم که فرایند تربیت چگونه می تواند به شایسته ترین نحوه انجام پذیرد و زمینه انتقال از وضع موجود به شرایط مطلوب مهیا گردد .تردیدی نیست که بین اولیای فهیم و متعهد و مربیان بصیر و دلسوز جامعه اسلامی چندان تفاوت نظری درباره برداشت های کلی از تربیت و هدف های متعالی آموزش و پرورش وجود ندارد و در غالب موارد زبان و بیان مشترکی بین مربیان و پرورشکاران و پدران و مادران ما نسبت به اهداف تربیت اهمیت و ضرورت امر تربیت اسوه ها و الگوهای تربیتی و نقش حساس و حیاتی مربیان وجود دارد.
اما همواره در ارتباط با شناخت و تبیین روش های موثر تربیتی و باور قلبی بر ارزشمندی آنها و به کار بستن به موقع آن ها روش ها در شرایط و موقعیت‌های گوناگون تفاوت چشمگیری در مرز نظر و عمل وجود دارد .
همه میدانند که کودکان زمانی می‌توانند پیشرفت مطلوب و رضایت بخشی در مدرسه داشته باشند و وجودشان مستعد بروز خلاقیت های ذهنی و نوآوری های فکری گرددآرامش روانی کامل برخوردار بوده و به دور از دغدغه های فکری و تنش های روانی با بهره‌مندی از نگرش مثبت و مولد نسبت به کلاس و درس و معلم و خانه و داشتن انگیزه ای قوی دقت و تلاش قابل توجهی از خود نشان دهند. بران و مربیان و معلمان در تحقق این امر اتفاق نظر دارند . اما سخن اینجاست که آن زمان که فرزندمان در سطح مقبول و قابل انتظار پیشرفت نمی کند چه باید کرد؟ آنگاه که مدرسه و کلاس را دوست نمی‌دارد و دچار بی اشتهایی تحصیلی می شود چه چاره ای باید اندیشید؟ به راستی آن زمان که کودک و نوجوانمان در ارتباط با انجام تکالیف مدرسه و مطالعه پیوسته با نوعی احساس ناخوشایند پرخاشگری می کند چگونه باید با این پدیده برخورد کرد؟
و یاکه به رغم تلاش های فوق‌العاده ما فرزندمان نسبت به رفتار های مذهبی مثل نمازدر محیط خانه بی توجه و سهل انگار است تدبیر چیست و سرانجام آن زمان که فرزندمان بیشترین اوقات خود را برای تماشای برنامه های تلویزیونی و انجام بازی‌های رایانه‌ای صرف میکند و به توصیه های ما توجه چندانی ندارد چگونه باید رفتار کرد؟
مسلما همه اولیای دوراندیش و مربیان آگاه به الفبای تربیت و روشهای تغییر و اصلاح رفتار، نیک میدانند که بهترین منبع برای یافتن موثرترین پاسخ ها محیط مدرسه و هنگامه های نشست و رایزنی اولیا و مربیان است .تمامی بچه ها بیشترین تاثیر پذیری را از الگوهای مطلوب و محبوب بزرگسال دارند و به یقین معلمان محبوب و مورد قبول بچه ها پایدارترین تاثیرات را در رفتارهای دانش آموزان خود به جای می گذارند.از این رو برای اصلاح بسیاری از رفتارهای به ظاهر نامطلوب بچه ها به جای آنکه با خشم و عصبانیت خدای ناخواسته برخوردهای تنبیه گرایانه داشته باشیم کافی است که به طور مستقیم و غیرمستقیم از وجود پر برکت الگوهای بزرگسالی که محبوب فرزندمان هستند همچون معلم، مدیر و مشاور مدرسه بهره بگیریم.
گاه با دعوت از معلم محبوب فرزندمان به محیط خانواده و یا هر از گاهی با حضور در مدرسه و گفتگو با معلم (بعضا با حضور فرزندمان) میتوان ارزشمندترین فرصت ها را در اصلاح رفتار ها و هموار ساختن راه پیشرفت فراهم آورد .
در دنیای پیچیده امروز که هر روز شاهد لجام گسیختگی های فرهنگی و تهاجم گسترده دشمنان جامعه مسلمین به صورت های گوناگون هستیم و مخاطب اصلی مهاجمان فرهنگی نیز کودکان و نوجوانان بوده ،هدف جدی آنها ایجاد احساس بی تفاوتی در میان نسل نو نسبت به ارزش های والای قرانی و موازین اخلاقی است پدران و مادران دیگر نمی توانند به تنهایی از عهده تربیت صحیح، متعادل و متعالی فرزندان، این امانت های الهی آنگونه که بایسته و شایسته است برآیند.
بنابراین متحقق شدن اهداف متعالی تعلیم و تربیت در جامعه اسلامی ما بدون همدلی و همراهی اولیا و مربیان و دست اندرکاران نظام آموزش و پرورش و کارگزاران همه نهادهای فرهنگی و مدیران و محققان مراکز تحقیقاتی و پژوهشی میسر نخواهد بود .
در این میان اولین و اساسی ترین گام، اتحاد و اتفاق نظر ، همدلی و همراهی اولیا و مربیان است. در حقیقت هدف عالیه تشکل انجمن اولیا و مربیان نیز در هم اندیشی و همفکری اولیا و مربیان در اتخاذ موثرترین شیوه های تربیتی در خانه و مدرسه ، برای رشد مطلوب شخصیت و شکوفایی استعدادهای دانش آموزان متجلی می شود . بر همین اساس مدیران مدارس بیشترین رسالت را در تشکیل و تقویت انجمن های اولیا و مربیان مدارس و برگزاری جلسات مستمر اولیای دانش آموزان هر کلاس با معلم فرزندانشان برعهده دارند.
و کلام آخر اینکه: امروز بیشتر از هر زمان دیگر لازم است که اولیا و مربیان فرزندان جامعه اسلامی، با همفکری و همراهی، فراهم ساختن مطلوب ترین فضای تربیتی و آموزشی در خانه و مدرسه و با بهره گیری از همه امکانات بالفعل و بالقوه نهادهای فرهنگی و اجتماعی ، شخصیت کودکان و نوجوانان را در برابر همه محرک های ناخوشایند و آسیب‌های اجتماعی مصون سازند و زمینه شکوفایی استعدادها و خلاقیت های ذهنی آنان را فراهم نمایند . و سلام دکتر غلامعلی افروز
